Al jaren wordt ik geïnspireerd door hutjes in ’t veld. Ze staan in het veld alsof ze vergeten zijn. Het hout van deze hutjes verkleurt en zakt zomaar in elkaar. Het lijkt dat ze duidelijk vergeten zijn. Die aftakeling vind ik mooi om te zien. Ze zien er elke dag weer anders uit, omringt met paardenbloemen of fluitenkruid. Dan zien ze er vrolijk uit. Een andere keer treurig in de regen. in de winter schitterend in de sneeuw. Waar ik ook kom ik neem een momentje om het huisje te schetsen of te fotograferen. Thuis maak ik er iets speciaals van.
De hutjes hoeven niet standaard saai te zijn. Met woeste penseel streken op het papier gezet is de verlatenheid prima te zien. Veel kleur maakt de hutjes verrassend indrukwekkend. Ze hoeven niet verlaten in het veld te staan om eenzaamheid uit te stralen. De vervallen hutjes worden verbeeld met veel geknipt papier en woeste kleuren. Ze worden op papier geplakt met lijm en acrylverf. Ik maak er snel 20 achter elkaar en kun je hieronder bewonderen.














