Al jaren word ik geïnspireerd door hutjes in ’t veld. Ze staan in het veld alsof ze vergeten zijn. Het hout van deze hutjes verkleurt en zakt zomaar in elkaar. Die aftakeling vind ik mooi om te zien. Het lijkt alsof ze vergeten zijn. Elke dag zien ze er anders uit. De ene keer omringt met paardenbloemen of fluitenkruid. Dan zien ze er vrolijk uit. Een andere keer treurig in de regen. In de winter schitterend in de sneeuw. Dan neem ik een momentje om het huisje te schetsen of te fotograferen. Alle hutjes die ik heb gezien, heb ik opgeslagen in mijn emotionele brein, thuis maak ik er wat speciaals van.
In dit hutje ligt allemaal zand op de grond en rondom het hutje bloeit het fluitenkruid.
Dit hutje heb ik geschetst met Oost-Indische inkt
De hutjes hoeven niet standaard saai te zijn. Verschillende hutjes zet ik met woeste penseelstreken op papier. De verlatenheid wil ik hiermee laten zien. Zelfs met veel kleur zijn de hutjes verlaten, eenzaam en indrukwekkend. De vervallen hutjes worden verbeeld met woeste kleuren, geknipte papiertjes en opgeplakt met lijm en acrylverf. Het zijn visite kaartjes en eigenlijk allemaal kleine kunstwerkjes.
